මුහුදෙ නැව් ගියාට පාර හිටින්නෙ නෑ බං...(18+ද.....නෑ නෑ නෑ එහෙම නෑ....)

අපි ඉපදෙන්නෙ තනියමලුනේ. මැරෙන්නෙත් තනියමලු.(මම නෙවෙයි ඕං කිව්වේ) එත් අපිට කරන්න අමාරුම දේ තමයි මට හිතෙන විදිහට තනියම ජීවත් වෙන එක. මහා ලොකුවට මට කවුරුත් ඕනි නෑ..මම තනියම ජීවත් වෙනවා කියන ගොඩක් අය තමන්ගෙ ඇහැට පුංචි වැලි කැටයක් ගියත් තව කෙනෙක් හොයාගෙන දුවනවා ඇහැට පිඹගන්න.


අපි කවුරුත් ආසා ජීවිතේ විඳින්න. ආසා දේවල් ලං කර ගන්න. අකමැති දේවල් වලින් ඈත් වෙන්න. හිත සතුටින් තියාගන්න. ඒක කරගන්න අපි නොකරන දෙයක් නෑ. හැම මඟුලම කරන්නෙ ඕකට. 
අපි හැමෝම කැමති අනුන්ගෙ ඇත්ත දැන ගන්න. "අරයා ඇත්තටම කොයි වගේද, එයා ඇත්තටම මම ගැන මොනවා හිතනවා ඇත්ද, මේ වෙලාවෙ එයා කොහේ ඇත්ද, ඇයි මටම මෙහෙම කරන්නෙ......"
ඔන්න ඔය වගේ. ඒත් අපි වැඩියෙම්ම අකමැති අපේ ඇත්ත අනිත් අය දැනගන්නවට. "මං ගැන කාටවත් මොකටද..ඒක මම දැනගත්තාම ඇති.."එහෙමයි හිතන්නේ..
 මෙහෙම බලාගෙන ගිහාම මේ ලොකේ බොරු දේවල්මයි. අපිත් හලි චෝයි ඇත්ත කියලා බාර ගන්නෙ අනුන්ගෙ බොරු දේවල්.

ඒකෙන් කමක් නෑ..අපි ගොඩක් කැමතියි සම්බන්ධතා ගොඩනගා ගන්න. අවස්ථාවක් ලැබෙන හැම වෙලේම අපි අනිත් අය එක්ක සම්බන්ධතා හදා ගන්නවා. එත් ගොඩක් අයට මේ සම්බන්ධතා පවත්වාගෙන යන්න උවමනාවක් නෑ. ඒක කරන්නෙ කොහොමද කියලා දන්නෙත් නෑ. මේ කතාකරන්නෙ අපි ගොඩක් දෙනෙක් ලග තියාගෙන ඉන්න ආදර සම්බන්ධතා ගැන. අපිට අනෙක් කෙනාට දෙන්න පුළුවන් ලොකුම දෙයක් තමයි අනෙක් කෙනාගේ සිතේ අපි ගැන විශ්වාසයක් ඇති වෙන විදිහට වැඩ කරන එක..ඒත් ගොඩ දෙනෙක්ට කරන්න අමාරුම දේත් ඕක. විශේෂයෙන් ගොඩක් පිරිමින්ට ඕක ගොඩනගාගන්න අමාරුයි. මොකද ඕනි අවලමක ගිහිල්ලා නාලා ගෙදරට ආවාම ඌ හොඳ එකා පිරිසිදු එකා වගේනෙ පේන්නේ..
පිරිමි විතරක් නෙවෙයි ගනුන්ටත් මේකෙ වෙනසක් නෑ. කෙල්ලෙක් තමන්ගෙ පිරිසිදු කම කියලා හිතාගෙන ඉන්නෙ කන්‍යා පටලය බේරගෙන ඉන්න එක. මේක කැඩිච්ච දවසෙ ඉදන් මුහුදෙ නැව් ගියාට පාර හිටින්නෑ කියලා ඕනි අලුගුත්තේරු වැඩක් කරනවා. හැබැයි පාර හිටිනවා. ඒ හිතේ. තමන්ගෙ හෘද සාක්ෂියද මොකද්ද එක දන්නවා හැම දෙයක්ම.  ඕක කන්ඩද නේද. මොකද ඕක වෙන එකෙක්ට පේන එකක්යෑ. අපි විතරනෙ දන්නේ.ඒත්.. ඒ හොඳටම ඇති. තමන්ගෙ වැරදි තමන් දැන ගත්තාම හොඳටම ඇති. 

ජීවිතේ කවදාවත්ම අපිට 100%ක්ම අපිව තේරුම් ගත්තු 100%ක්ම අපිට ගැලපෙන කෙනෙක් හමුනොවෙන්න පුළුවන්. ඒත් වැදගත් වෙන්නේ ලැබුණු කෙනාව හැකි තරම් තේරුම් ගන්න එක. හැකි තරම් ඒ කෙනාට විශ්වාසවන්ත වෙන එක. දැන් මෙහෙම දෙයක්.
අපි එක්කෙනෙක්ට ආදරේ කරනවා. එයත් එක්ක ඉන්නවා. ඔය අතරේ තව කෙනෙක් හම්බවෙනවා. එයා අරයට වඩා හොඳයි වගේ දැනෙනවා. එයාටත් ආදරේ කරනවා. හැබැයි ඉස්සෙල්ලා හම්බවුන හින්ද අර මුල් කෙනා එක්ක ජීවත් වෙනවා. 
අර නළුවෙක් ඉන්නෙ ජොනී ඩෙප් කියලා.ඔව් ඔව් අර පයිරේට් ඔෆ් ද කැරබියන් එකේ ජැක් ස්පැරෝ තමයි. 
ඔන්න ඔය මනුස්සයා කියලා තියනලු
"ඔබ එකවර පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකුට ආදරය කරනවානම් දෙවැන්නා තෝරා ගන්න, මන්ද ඔබ පලමුවැන්නාට සැබෑ ලෙස ආදරේ කරනවානම් දෙවැන්නා සමග ආදරයෙන් නොබැඳේ.." මම නම් නෙවෙයි කිව්වෙ...මම අර කලින් කිව්ව මනුස්සයා තමයි කියලා තියෙන්නේ.
දැන් ඔහොම කරන්න ගිහාම තව ලොකු අවුලක් තියනවනේ ලංකාව වගේ රටවල් වල. අම්මලා,තාත්තලා සමාජය, මේ හැම දේම එනවා. මම මේ වෙලාවෙ ඔයදේ ගැන නම් කියන්න යන්නෑ මොකද මේ ලිපිය මාගලක් කරන්න කිසිම වුවමනාවක් නෑ. අතකුත් වෙලාගෙන අමාරුවෙන් ටයිප් කරන්නෙ..ඒ හින්ද ඒක ගැන ඕනි නෑ. මේක කියවන අය පුළුවන්නම් ඒ ගැන හිතෙන දෙයක් දාන්න..මට කියන්න තියෙන්නෙ මෙච්චරයි.

කරන්න. තමන්ගෙ හිතට එන ඕනි දෙයක්. හැබැයි ඊට කලින් හිතන්න ඒ කරන දෙයින් අනිත් කෙනාට දැනෙන , හිතෙන දේ. 
තේරුම් ගන්න. අනිත් කෙනාට කලින් තමන් කවුද කියන එක. 
විඳින්න. තමන්ගෙ සිතට දැනෙන සතුටට කලින් තමන් කල දේකින් තව කෙනෙක් ලබන සතුට.
පෙන්නන්න. තමන්ට පෙන්නන්න ඕනි දේ නොව මේ ලෝකෙට බලන්න වටින දේ.
බිඳින්න. මේ සමාජ සම්මතය. මේ සම්ප්‍රදාය. හැබැයි පදනමක් අරමුණක් හොඳ ආත්ම විශ්වාසයක් ඇතුව.
පාට කණ්නාඩි ගලෝලා නිරුවත් දෑසින් ලෝකය දිහා බලපු වෙනස්ව හිතපු වෙනස් මිනිස්සු මේ ලෝකෙට ගොඩක් වෙනස් දේවල් ගෙනාවා.
එහෙනම් වෙන්න. වෙනස් මිනිහෙක්. හැබැයි මේ ලෝකෙට නපුරක් කරන්න නෙවෙයි. මේ ලෝකෙට නපුරක් කරන්න ඉන්න උන්ගෙන් බේරා ගන්න. අළුත් දෙයක් ලෝකෙට දෙන්න.
හැදෙන්න. අනුන්ව හදන්න කලින් තමන්..හැබැයි වැරුද්ද පෙන්නන්න අම්ම තාත්තගෙත්.

මිනිස්සු හිතන්නෙ පතන්නෙ හැසිරෙන්නෙ තමන් ලබන අත්දැකීම් වල විදිහටලු. මාත් මේ ලිව්ව හැම වචනයක්ම මම ලබපු අත්දැකීම් වලින් ගොඩනැගුනු දේවල්. වැරදි අදහස් ඕනි තරම් ඇති. මගෙන් කියවුනු වැරදි දේවල් දැනගන්න එක මට ගොඩක් වටිනවා. හිතෙන ඕනි දෙයක් කියන්න. හැමෝටම අවසර තියනවා. 

*

**

***

****
*****