XXX මාට්ටු වීම ඇතුළු තවත්....(..+ නම් නෙවෙයි)...

ආයිත් සැරයක් අද කියන්නට ආවේ ඉස්කෝලෙ යන කාලේ සිද්ධ වුණු තවත් පොඩි පොඩි සිද්ධි ටිකක්ය. ටිකක් කිව්වාට එකක් දෙකක්ය. හරිට මම ටිකක් හිනාවෙන්න (හිනායයිද මන්දා) පෝස්ටුවේ දැම්මා වගේ තව ටිකක්ය. ඉතින් ඒක කියවා හිනා ගියාට මේක කියවා අඩන්නට වේදැයි මම දන්නේ නැත.

මේ සිද්ධිය වෙන විට අපොස සාපෙට මුහුණ දීමට ටික කාලයක් තිබිණ. ටික කාලයක් කියන්නේ මාස හයක් හතක් පමණය. මාස හයක් හතක් කියන්නේ අපට නම් බොහෝ කාලයකි. දැන්ම පොතක් අල්ලන්නටවත් හොද නැත. ඔන්න දවස් හයක් හතක් නම් පාඩම් කරන්නට පටන් ගත්තාට කම් නැත. ඉතින් මේ කාලයේ අපි පුළුවන් තරම් පිස්සු කෙලියෙමු. හැකි තරම් ආතල් එකේ සිටියෙමු.

ඉතින් මේ සිද්ධිය වෙන කාලෙත් අපි අපේ පාඩුවෙ කාටවත් කරදරයක් නැතුව ඔය කෙල්ලෙක් දෙන්නෙක් වටේ කැරකෙමින් කාලය ගතකලෙමු. ඔය කාලේ සමහර දිනවල හිටපු ගමන් රහස් පොලීසියෙන් අපේ පන්ති වලට පනී. ඒ කියන්නේ අපේ පිනාගේ පූර්ණ අනුග්‍රහය යටතේ අප අංශයේ සියළුම සිසුන් පන්ති වලින් එළියට දමා ගුරුවරුන් විසින් අපේ බෑග් ඇතුළු තවත් දෑ පරික්ෂාවට ලක් කිරීමය. කොච්චර රහසිගතව කරන්න හැදුවත් මේ ක්‍රියාදාමය සමහර දාට අපට අපගේ රහස් ඔත්තු සේවයන් මගින් දැන ගන්නට ලැබේ. එහෙම දවසටනම් ගුරුවරුන්ගේ මහන්සිය අපරාදේය. මේ සිද්ධිය වූ දවසේ අපේ රහස් ඔත්තු සේවයත් අඩාල වී තිබුණි. කිසිම පෙර සූදානමකින් තොරව අපට පන්ති වලින් එළියට යාමට අණ ලැබිණි. අඩුගානේ මේසේ උඩ තියන පොතක් වත් බැග් එකට දැමීමට නොහැක. සියල්ලෝම එළියට යා යුතුය. වැරදි තිබුනත් නැතත් මේ වෙලාවනම් අප සැමගේම බොක්ක කූල් වී කකුල් දෙක මැඩ්ලින් ගහන වෙලාවය. හදුම්පොත එළියට පනින්න තරම් වේගෙන් ගැහේ. කරන්නට දෙයක් නැති නිසා සමහරු උඩ සිටින දෙවියන් යදියි.

මේ වෙලාවට ඔය ලව් කරන කෙල්ලො කොල්ලන්ටද දෙයියො බුදුන් සිහිවන වෙලාවකි. අනේ අහිංසක පෙම්පත් , ප්‍රේම සමරු තව සුළු මොහොතකින් ගුරුවරුන්ගේ දෑතේ ලෙළ දෙන බව දන්නෝ දනිති. සමහර කෙල්ලන්ගේ ඇස් වල් ලොකූ..කදුළු බිංදුය. කොයි වෙලේ හෝ එළියට පනිනවා සුවර්ය. මේ වෙලොවේ තමන් කැමති කෙල්ලෙක් අවුලෙන් සිටිනවානම් ඇයව සැනසීමට කොල්ලෝ සැදී පැහැදී සිටියි. බෑග් වලට අමතරව අපේ සාක්කූ පර්ස් ආදියද පරික්ෂා කෙරේ. හැබැයි රහසිගත තැන් පරික්ෂා කෙරුවේනම් බඩු මාට්ටු සුවර්ය. මේ කාලයේ ඔය එක එක නරක ජාතියේ පත්තර, CD එහෙමද මාට්ටු වෙන අවස්තා ඇත. අපි වාගේ අහිංසක කොල්ලන්නම් ඒ කාලේ ඕවා මොනවාදැයි දන්නේ නැත..(ඒ කාලේ අපි හරි හොදයි  අයියෝ.. පස්සෙ පස්සෙ තමයි ඔය එව්වා මෙව්වා උනේ..)

ඔන්න අද කියන්න යන ප්‍රධාන කතාව. මෙහි කතා නායකයා අපේ පන්තියට අල්ලපු පන්තියේ අපේ යාළුවෙක්ය.නමින් ඔහු බොනී ය. ඇත්ත නම කියන එක හොද මදි නිසා අන්වර්ත නමකින්ම ඔහුව හදුන්වමි. බොනී කියන්නේ කියන්නේ අපි ආදරයට ඔහුව අමතන නමය. මේ වෙලාවේ ඔහුගේද ඇස් දෙකේ කදුළු පිරිලාය. අඩන්නට ඔන්න මෙන්න වී බයෙන් ගැහි ගහී සිටියි. අපි හේතුව විමසුවෙමු. ඒ කාලේ ඔහුට කෙල්ලෙක්වත් නැත. එහෙනම් මොන බම්බුවකට මේ යකා අඩනවාදැයි අපට ප්‍රශ්ණයකි. අපි හේතුව ඇසුවෙමු.

 "මාර කේස් එකනේ බං. අරූ මට CD එකක් දුන්නනේ අපේ ගෙවල් ගාව එකෙක්ට ගිහින් දෙන්න කියලා."

"ඉතින් දැන් මොකද්ද අවුල."

"ඇයි බොල %$^& ඒක තාම මගේ බෑග් එකේ. අර බලපං බං මිස්ලා සර්ලා මගේ බෑග් එක ලග වට වෙලා.."

"මල ^&$%^. දැන් මොකද කරන්නේ. උඹ කියපන් ඕක උඹේ නෙවෙයි අන්න අරූ තමයි උඹට මේක ගෙනියන්න දුන්නෙ කියලා. උඹ මේකෙ මොනවා තියනවද දන්නෙත් නෑ කියලා."

"අනේ මට බයයි මචං. ගෙදරිනුත් ගෙන්නයිද දන්නෙ නෑ."

"හරි හරි බය නැතුව ඉදපන්නෝ.. අපි බලමුකෝ.."

ඒත් වැඩක් නැත මූ මනුස්සයා සොරි වලහා මැරුණු වැලහින්නක සේ හොට්ට පෙරාගෙන අඩයි.  
අපිටත් කරන්නට දෙයක් නැත. ටික වෙලාවකින් ෆිල්ම් එක පටන් ගැනුණි. නෑ නෑ CD එකේ තිබුණු එක නෙවෙයි. ඒ ෆිල්ම් නම් හැම එකම එක වගේනේ.. දැන් පටන්  ගත්තේ මේ CD වල අයිතිකාරයා සොයා ගැනීමය. වැඩි වෙලාවක් යන්නට පෙර අපේ කථානායකයා සිටියේ පිනාගේ ඔෆීසියේය. අපිත් විටින් විට ගොස් අපේ රබර් ඇහෙන් යම් යම් දේ ග්‍රහණය කර ගත්තෙමු. ගුරුවරු මුලින් සිතා ඇත්තේ මෙය සාමාන්‍ය CD එකක් කියාය. අවසානයේ මෙය පරික්ෂා කිරීමට යොමු වූයේ අපේ විද්‍යාලයේ පරඝණක අංශය බාරව සිටි ලංකාවේ හිටපු විශිෂ්ඨ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකුගේ නමක් හිමි ගුරු බවතෙකුටය. ඔහුද බොහෝ ආසාවෙන් මෙය රැගෙන ගොස් ගුරුවරුන්,පිනා ඇතුළු සිටියවුන් ඉදිරියේ එය ක්‍රියාත්මක කලේලු. මලකෙලියක්ය චිත්තරපටියේ නළු නිලියන් වැල ගස් වැල වැල බාති. බලා සිටියවුන්ට වැලේ වැල් නැත. හපූයි සල්ලිය.

එදා අපට ඉගැන්වීමකුත් නැත. අපටද ඉගනගන්නවාට වඩා කතා කිරීමට මාතෘකාවක් තිබුණි. ඊටත් වඩා මේ පිළිබදව හරිහැටි වැටහීමක් නැති කෙල්ලන්ව දැනුවත් කිරීමේ කාර්යය පැවරුනේද අපටමය.
අවසානයේ සියල්ල සිදු විය. අපේ යාළුවාගේ දෙමව්පින්ද එවලේම පාසලට ගෙන්වා ගනුණි. CD එක් මොහුට දුන් කෙනාට කිසිදු අවුලක් නැත. සියළුම වැරදි මොහුගේ කර මතය. සාපෙ ඉවරවෙනතුරුම මොහුට පන්ති තහනම් විය. පව් අහිංසක කොල්ලාය. ඔහුට එක සැරයක්වත් අර චිත්තරපටිය බලන්නටද නොහැකි විය. ඒක ඊටත් වඩා දුකය. ඉන්පසුව ඔහුව හමුවූයේ අපොස ඌපෙ කරන්නට ඔහු අපගේ පන්තියටම පැමිණීම නිසාය. ඒ වනවිට බොනී කියන නමට ඉස්සරහින් තුනේ ඉලක්කමට සමාන නමක්ද එක්වී තිබුණි. (ඒක මොකද්ද නම් අහන්න එපා. ඒක දන්නෝ දනිති.)
මේක කියවලා මේ යකා මාත් එක්ක තරහ වෙයිද මන්දා..අපි ඉතින් යාළුවොනේ..ඉදල හිටල මෙහෙම මඩක් ගහන්නෙ යාළු ෆිට් එකටනේ.......

########################################################################

මේකත් මේ අපොස සාපෙ කරන කාලෙම වෙච්ච වින්නැහියක්. ඒකාලේ ඔය ඉස්කොලේ ඇරුණු ගමන්ම ගෙදර දුවන පුරුද්දක් තිබුනෙ නෑ නොවැ. අපි ඉතින් ඔය චුට්ටක්  වෙලා ඉස්කෝලෙ එහෙම ඉදලා තමයි යන්නේ. ඉතින් දවසකුත් අපි හතර පස් දෙනෙක් ඔහොම හිටියා.. ටිකක් හවස් වෙනකොට අපි කස්ටියට පොඩි බඩගින්නක් වගේ එකකුත් ආවා. කැන්ටිමෙත් කන්න මොකුත් නෑ. නොකා ඉන්නත් බෑ. ඉතින් ඔහොම ඉන්න කොට එකෙක්ට ගණ දෙවි නුවණ පහල උනා.

ඔය කාලේ අපේ ඉස්කෝලේ ගාව තිබුනා පලතුරු කඩ දෙක තුනක්. මේවයේ ෆෘට් සැලඩ් එහෙම දෙනවා. ඒ කාලේ ඕකෙ ගාන රුපියල් 25යි. දැන් නම් ඊට වැඩියි මං හිතන්නේ. අපි වෙනදටත් ඔය කඩ වලට ගිහින් ෆෘට් සැලඩ් කාල එනවා. ඔය කඩ වලින් එක කඩයක් තියනවා අපි වැඩිය යන්නෙ නෑ..ඒ කඩේ අයිතිකාරයව අපිට දිරවන්නෙ නෑ. හරියට අපි උගෙන් නිකන් කන්න එනවා වගේ තමයි බලන්නේ. කන ඒවයින් බාගෙකට විතර සල්ලි ගෙවල එන එක වෙනම කතාවක්. එත් එහෙම බලන එක හරි නෑනෙ. අපිට උනත් දුක හිතෙනවනේ. එහෙම උනාම තමයි අපිටත් බාගයක්වත් නොදී එන්න හිතෙන්නේ..

ඉතින් අපේ එකා අදහස දැම්මා...

"මචං අපි අර කඩේට ගිහින් හොද ෆෘට් සැලඩ් එකක් කාලා එමු."

"උඹ ගාව සල්ලි තියනවද??"

"නෑ බං බස් එකෙ යන්න විතරයි තියෙන්නෙ.. මොකද අපි මෙච්චර කල් කෑවෙ සල්ලි තිබිලම නෙවෙයිනේ.."

"ඔව් ඉතින් ඒකත් ඇත්ත. කොයිකටත් ටිකක් සෙනග වැඩි වෙලාවක් බලලා යමු."

ඔහොම කතා වෙලා ටිකක් සෙනග ඉන්න වෙලාවක් බලලා අපිත් ශේප් එකේ කඩේට ගියා. මෙතනින් මාත් ඇතුළුව තුන්  දෙනෙක් ගාව සල්ලි තිබුනෙ නෑ. දෙන්නෙක් ලග  ඕනිම උනොත් කියල සල්ලි ටිකක් තිබුනා. කොහොම හරි අපි පස් දෙනත් එක්ක ෆෘට් සැලඩ් ඇති වෙන්න කෑවා. අපි ඉතින් කඩේට කට්ටිය ටිකක් වැඩිවෙන වෙලාවක් බල බල හිටියේ.

ඉස්සෙල්ලාම නැගිට්ටෙ අර සල්ලි තිබුනු දෙන්නා. මෙයාලා නැගිටලා හෙමින් හෙමින් කඩේ දොර ගාවට ගියා. අපි තුන් දෙනත් ටිකක් ඈතින් නැගිටින්න හැදුව විතරයි....

"මහත්තයා මහත්තයා සල්ලි දීලා යන්න..."

මුදලලි එහෙම කිව්වෙ අර ඉස්සරහින් ගිය දෙන්නට. ඒක් ඇහුනා විතරයි මුන් දෙන්නා ජෙට් පැට්‍රල් ගහල වගේ දුවන්න ගත්තා. අපිට කරගන්න දෙයක් නෑ. අපි ඉස්සරහා සෙනගත් ඉන්නවා. දුවන්නත් ඉඩ නෑ. කරන්න දෙයක් නැති කමට එහෙම්මම ආයිත් ඉදගත්තා. දැන් නම් පපුවත් ගැහෙනවා. කවද කාපු ටකරංද.. දැන් අරුන් දෙන්නගෙ පරම්පරාව මතක් කර කර අපිත් ඉන්නවා. ඇයි යකෝ දැන් බිල ගෙවන්න සල්ලි තියන එකක්යෑ..

ඔය වෙලාවෙ තමයි පොඩ්ඩක් තැනට සුදුසු නුවණ ආවේ. වෙන කරන්න දෙයක් නෑනෙ. අපි බෙරෙන්නත් එපැයි. අරුං දෙන්නනම් දැන් බේරිලා දුවලනේ. ඉතින් අපි බොහොම අහිංසක මූණක් මවා ගෙන කඩේ අංකල්ට කිව්වා..

"බලන්නකො අංකල් අපිට උන වැඩේ. අරුං දෙන්නා අපිටත් එක්ක කන්න අරං දෙන්නම් කියලා එක්ක ඇවිත් අපිව දාල පැනලා දිව්වනේ. බලන්නකො අපේ අතෙත් සතයක්වත් නෑ."

කියලා. අපි මේක කොච්චර තාත්වික විදිහට කලාද කියනවනම් අංකල් අපි කියපු හැමදේම විස්වාස කලා. අංකලුත් අරුං දෙන්නට බනිනවා..අංකල් එක්ක එකතු වෙලා අපිත් අරුන් දෙන්නට බනිනවා.
කොහොම  හරි දැන් අපිට එළියට එන්න විදිහකුත් නෑ. ගෙවන්න විදිහකුත් නෑ. හයියූ අපේ මූණවල් දැක්කනම් ඔය වෙලාවේ..
කොහොම හරි ටික වෙලාවකින් අපි තුන් දෙනාගෙන් එක්කෙනෙක්ට එලියට යන්න අවසර දුන්නා. ඒ වෙන මොකකටවත්නෙවෙයි කොහෙන් හරි සල්ලි හොයාගෙන එන්න කියලා. මායි තව එකෙකුයි තව දුරටත් නිවාස (අහ් නෑ) කඩේ අඩස්සියේ තියාගත්තා. අපිත් ඉතින් කඩේට එන නංගිලා දිහා බලන් නැතුව අහක බලාගෙන දැන් ගිය එකා කොහෙන් හරි සල්ලි හොයාගෙන එයි කියලා බලාගෙන හිටියා. පැය භාගයක් විතර ගියා. දැන් ආයිත් අපි දෙන්නට හීං දාඩිය දානවා. යකෝ මූත් අපිට පොල්ල තිබ්බද...අංකල් කාරයත් සැරින් සැරෙට...

"තාම යාළුවා නෑ නේද පුතා..."

කියලා කින්ඩි හිනාවක් දාලා අහනවා. අපිට තවත් මල. කොහොම හරි පැයකට විතර පස්සේ අර ගිය එකා අවා. ඌ ගිහින් අර දුවපු උන් දෙන්නා හොයාගෙන. උන් දෙන්නත් මග ඉදලා අපි එනකන්. කොහොම හරි මෙයා ඇවිත් සල්ලි ගෙව්වට පස්සෙ අපිට යන්න දුන්නා. හැබැයි ඒ යන්න දුන්නෙත් තවත් පැය බාගෙකට විතර පස්සේ..මොකද අපිට යාළුවො ගැන පැය බාගෙකම දේශනයක් දුන්නා.
කොහොම හරි වැඩේ ඉස්කොලෙටත් මාට්ටු කර ගන්නෙ නැතුව යන්තම් ගෙදර ගියා. මේවා ඉතින් ඒ කාලේ කොලු කමට කල වැඩනේ. මේ ලගදිත් ඔය කඩේට ගියා මම. තාම ඒ අංකල්නම් ඉන්නවා. මාව මීටර් නෑ වගේ..මාත් ඉතින් පරණ කුණු අවුස්සන්න ගියෙ නෑ..

http://syndi.buzzradio.lk/