හොල්මනක් පාට පාටින්..(බය වෙන්න තහනම්..!!)..

                  බ්ලොගයේ පලවෙනි වර්ෂ පූර්ණය නොහොත් පලවෙනි උපන්දිනය දා මුලින්ම සුභ පැතුවේ අපේ අවතාර් මල්ලී හෝ අයියාය. මට එදා නිකමට සිතුනේ මේ පාර නම් මගේ බ්ලොග් බොලොක්කෙට ඉර හද කෙසේ වෙතත් යක්ෂ, ප්‍රේත, කුම්භාණ්ඩ, අවතාරයන්ගෙන්  මේ බොලොගේ පිරේවි කියාය. මා සිතුවා හරිය. මේ ඇරඹෙන්නේ මාගේ  හොල්මන් ව්‍යාපාරයය.
අද වන තුරු මම නම් හොල්මනක් දැකලා නැත. ඉදලා හිටලා හෝ බය වෙනවානම් බය වෙන්නේ ඔය වැරදිලා වගේ කණ්නාඩියෙන් මූණ දැක්ක විටය. ඒත් ඒ හොල්මනක් නම් නෙවෙයි කියා මට හොදටම සුවර්ය. ඉතින් අද කියන්නට යන්නේ එසේ මා නොදුටු මා දන්නා අය දුටු (දුටුවායැයි කියන) සත්‍ය හෝ අසත්‍ය හොල්මන් ඉස්ටෝරීය...ඉතින් මේ ඇරඹෙන්නේ ඒ අති භයානක වූද..ඇග කිලිපොලා යන්නාවූද..ඇගේ සියළුම තැන් වල මයිල් කෙලින් වන්නා වූද..කලිසමේ හෝ සායේ හෝ අමුඩයේ ඇදන් ඉන්න මොකේ හෝ සුළු දිය පහවන්නා වූද..අති ජුගුප්සාජනක වූද (මොකෙක්ට හරි මේ වචනේ  තේරුම ඕනි නම් පෞද්ගලිකව මාව හමුවන්න) මේ කියූ කිසිම දෙයක් සිදු නොවන්නා වූද..ලස්සන සුරංගනා කතා කිහිපයක්ය.. මෙය සිදුවූවා යැයි මට කීවේ අපේ බෝඩිමේ අයියා කෙනෙක්ය. මෙය සිදුවී තිබුනේ අයියාගේ තාත්තාටය. අයියාගේ තාත්තා අයියාතාත්තාය මෙතැන් පටන් මා ඔහු හදුන්වන්නේ එසේය.  අයියාතාත්තා රැකියාව කලේ තේ නිෂ්පාදන ආයතනකය. උදේ සවස නිවසේ සිට ආයතනය දක්වා ඔහු ගමන් කලේ තමාගේ තමාගේ මෝටර් බයිසිකලයෙනි. කුප්පමුත්තු (මේ තේ පැක්ටරි වල වැඩිපුර ඉන්නෙ දමිළ මිනිස්සුනේ..) අපේ  අයියාතාත්තාගේ බොහොම හිතවත් සේවකයෙක්ය. අයියාතාත්තාගේ බොහෝ වැඩ රාජකාරී ඉටුකලේ  මේ කුප්පමුත්තුය. අයියාතාත්තාට බොහෝම හිතවත්ව ඔහුට ගරු කරමින් කුප්පමුත්තු තම රාජකාරිය කළේය. දිනක් සවස කුප්පමුත්තු අයියාතාත්තාගේ නිවසට පැමිණ සවස තේ පානය කර ඇදිරි වැටීගෙන එන විට තම නිවසට යාමට පිටත් විය. එදින අධික වර්ෂාව සහිත හයියෙන් හුලන් හමන දවසක් විය. එදින තම නිවසේ නවතින මෙන් අයියාතාත්තා කුප්පමුත්තුට පැවසුවද තම නිවසේ වැඩ ඇති නිසා ඔහු යන්නට විය. අහෝ ඛේදයක ඉරකි තිතකි. එන අතරමගදී අධික හුලග සමග වර්ෂාව නිසා කඩාවැටුනු දැවැන්ත මාර අත්තකට යටවී ඔහු මිය ගියේය.මිනියේ අවසන් කටයුතු හොදින් සිදුවිය. දමිළ චාරිත්‍රානුකූලව එය සිදුවිය.  ඊට මාස දෙකකට විතර පසු  අපේ අයියාතාත්තා වැඩ නිමවී නිවසට එමින් සිටියේය. එය කුප්පමුත්තු මියගිය කොස්ගස ආසන්නයේ ස්ථනයකි. අයියාතාත්තා පවසණ පරිදි ඔහුට එවලේ කුප්පමුත්තු ගැන හාංකවිසියක්වත් මතක තිබුනේ නැතිලු. අඩුගානේ ඔහු මියගිය වගක්වත් මතකයේ තිබුනේ නැතිලු. වැස්සත් සමගම ඉක්මනින් නිවසට ඒමේ අරමුණින් ඔහු බයික් එකේ වේගය තවත් වැඩි කලේය. අර කොස් ගස ආසන්නයේදීම එක්වරම බයික් එක ක්‍රියාවිරහිත විය. ක්‍රියාවිරහිත වූ බයික් එකත් සමගම අපේ අයියාතාත්තා බිමට වැටිණි.  බයික් එකට ඔහුගේ එක කකුලක් යට විය.  බයික් එක අයින් කරන්නට උත්සහ කලත් අමාරු විය. එක්වරම එතනට දිව ආවේ කුප්පමුත්තුය.  "හප්පේ අපේ මහත්තයා වැටිලා නේද"යි කියමින් එතනට දිව ආ කුප්පුත්තු බයි එක අයින් කලේය. අයියාතාත්තාට නැගිටීමටද උදව් කලේය. නැගිටගත් අයියාතාත්තා කුප්පමුත්තුට ස්තූති කර ගෙදර ඒමට පිටත් විය. මීටර් 100 ක් විතර එනවිට හදිසියේම ඔහුට මතක් උනේ "දෙයියනේ කුප්පමුත්තු මරුණා නේද"කියාය. වහාම බයික් එක නවත්වා ආපසු හැරී බැලූමුත් කෙලින් පාරේ කිසිවෙකු නොසිටියේය. සිතට දැණුනු බයත් සමගම අයියාතාත්තා නතරවී තිබුනේ කෙලින්ම නිවසේය. ටික කාලයක් යනතුරු අයියාතාත්තා මේ පිළිබදව කාටවත් පවසා නැත. මේ පිළිබදව කී අයියාතාත්තා පැවසුවේ එවලේ තමාට කුප්පමුත්තු මියගිය බවට හාංකවිසියක්වත් මත්ක් නොවුනු බවත් ඔහුගේ කට හඩ වෙනදාට සුපුරුදු ලෙසම තිබුණු බවත් හොදින් මතක පරිදි ඔහු තමාට නැගිටීමට අත දුන් අවස්තාවේ ඒ අත ඉතාමත් සීතල ඒ වගේම ගල්ගැසුනු අතක්සෙ දැනුණු බවත්ය. නමුත් කිසිම ලෙසකින් මේ හොල්මනක් හෝ වෙනයම් ආත්මයක් බව සිතට නොදැණුනු බවත්ය. ************************************************************************

මේ සිද්ධිය වී තිබුනේද මා දන්නා තවත් අයියා කෙනෙකුටමය. ඒ මීට හරියටම වසර 10කට පෙරය. ඔහුගේ නිවසේ නවාතැන් ගැනීමට ඔහුගේ නෑදෑකෙනෙකුගේ අදුරන අයියා කෙනෙකු පැමිණියේය. ඔහු පැමිණියේ මේ නිවසේ නැවතී රැකියාවක් කිරීමට. ඒ වනවිට මට මේකතාව කිව් අයියා අපොස සාපෙට පාඩම් කරන අවධියයි. ඔහුගේ නිවසේ නවාතැන් ගැනීමට පැමිණි අයියා අනුරාධය. පවසන පරිදි අනුරාධ අයියා යනු ඉතාම කඩවසම් තරුණයෙකි. වයස අවුරුදු 22කි. ඒ වගේම ඉතා ගුණ යහපත් පුද්ගලයෙක්ය.ඔහු මේ පවුලටද ඉතාමත් හිතවත් විය. මට මේ කතාව කිව් අයියා සමගද තමන්ගේම සහෝදරයෙක්  සේ සිටියහ. තවත් විශේෂ දෙයක් ලෙස කිවයුත්තේ ඉතාම දරුණු සතෙක් වුවද ඔහු ඉදිරියේ ඉතාම කීකරු වීමය. දැන ගත් පරිදි ඔහු ලගට එන විට බල්ලන් එළුවන් වැනි සතුන් ඔහුගේ ඇගේ ඇතිල්ලෙමින් ඔහු පසුපස පැමිණීමය. දිනක් අපේ අයියාගේ තාත්තා අයියාට පැවසුවේ. "බලන්න අනුරාධ අයියගේ එක ඇහැක  වෙනසක් තියනවා නේද" කියාය. මෙය ඇසූ අයියාත් අම්මාත් කිහිප විටක්ම අනුරාධ අයියාගේ ඇස් දෙස විපරමෙන් බැලීය. ඔවුන් දුටුවේ හොදට තිබූ අනුරාධ අයියාගේ එක ඇසක් ටිකින් ටික වපර වන අයුරුය. දවසින් දවස මෙය වැඩිවෙත්ම අනරාධ අයියාව වෛද්‍යවරයෙක් වෙත පිටත් කෙරිණි. වෛද්‍යවරයා පවසා ඇත්තේ මොහුට මොලේ පිලිකාවක් වැලදී ඇති බවය. කරන්න පුළුවන් හැම ප්‍රථිකාරයම කලත් ඊට සති කිහිපයකට පසු අනුරාධ අයියා මිය ගියේය. භූමිදාන කටයුතු ඇතුළු පිංකම් හොදින් ඉටුවිය. අනුරාධ අයියාගේ හත් දවසේ දානෙන් දින දෙකකට පසු මට කතාව  කී අයියාට රගර් තරගයකට සහභාගී වීමට නුවර යාමට සිදුවිය. නුවර ගොස් පැමිණෙන විට රාත්‍රී 9ට පමණ වී තිබිණි. අයියාගේ නිවසට යෑමට කිලෝ මීටර් 2ක්  පමණ පයින් යා යුතුය. අතරමග සොහොනක් මෙන්ම පාළු රබර් වත්තක්ද හමුවේ. අයියාද වෙනදා වගේම ගෙදර ඒමට පිටත් විය. සමහර දාට තාත්තා පැමිණියත් හදිසි හේතුවක් නිසා එදින  පැමිණියේ නැත. සුපුරුදු පාර දිගේ අයියා ගෙදර එන්නට විය. ඔහු පවසන පරිදි බියක් ඔහුට දැණී නැත. රබර් වත්තට පැමිණි පසු හැමදාම ඔහු ගිමන් නිවන ගල් තලාවක් තිබී ඇත. එදිනද ඔහු ඒ ගල් තලාවේ මදක් වාඩි වී සිට ඇත. ටිකකින් ඔහුට මතක් වූයේ අනුරාධ අයියාවය. දැන් ඔහුගේ හත් දවසේ දානේ අවසන් වී දින දෙකකි. පව් අයියා. ඉස්සර සමහර දාට මාව එක්ක යන්නත් එනවා. දැන් ඉතින් මාත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්නත් කවුරුත් නෑ. ඹහුට සිතුනි. මෙවිටද කිසිම බියක් ඔහුට දැනී නැත. මෙසෙ කල්පනා කරමින් සිටින ඔහු "කමක් නෑ.මොනවා කරන්නද. දැන් ගෙදර යනවා." කියා තමාටම මුමුණාගෙන නැගිටින්න හදනකොටම ඔහුගේ කරට අත තබා.... "යමු මල්ලි.මාත් එනවා " ඒ අනුරාධ අයියාගේ කටහඩය. මෙච්චර කාලයක් එකට සිටි ඔහුගේ කටහඩ අයියාට වරදින්නේ නැත. ක්ෂණයෙන් වට පිට බැලූ නමුත් කිසිවෙකු පෙනෙන්නට නොසිටිනි. දැන් නම් තවත් රැදී සිටිනවා බොරුය. හැකි උපරිම වේගෙන් දිව ගිය අයියා නැවතී තිබුනේ ගෙදරය. ඉහින් කනින් දාඩිය දාගෙන මුහුණ සුදුමැලි වී ඔහු එනවිට ගෙදර අයද හොදටම බය විය. ************************************************************************ මං අහලා තියනවා දඩයමේ යනකොට ඔත්තේ සංඛ්‍යාවක් යන්න හොද නෑලු. මොකද එතකොට හොම හරි එක්කෙනෙක්ව තනි වෙන්න බලනවලු. ඉතින් එහෙම තනි වෙන කෙනාට මහසෝනා එහෙම කියන අවතාරෙ බැල්ම හෙලනවා වැඩියිලු. දවසක් ඔහොම මට මේක කිව්ව අන්කල්ලා තුන් දෙනෙක් දඩයමේ ගියාලු. මෙතනින් එක්කෙනයිලු කලින් දඩයමේ ගිහින් තියෙන්නේ. ඔහොම යනකොට ඈත දිලිසෙන ඇස් දෙකක් දැක්කලු. එහෙම පේන්නේ උගුඩුවවලු. ඉතින්  අර කලින් දඩයමේ ගිහිල්ලා තියන කෙනා ඉලක්කෙ අරන් වෙඩි තිබ්බලු. වෙඩිල්ල හරියටම වැදුනලු. එතනට ගිහින් බැලුවාම ලේ පැල්ලමක් තියනවලු. ඒත් මැරුණු සතෙක් නෑලු. ආයිත් කලින්ට සමාන ඈතකින් අර ඇස් දෙක දිලිසුණි. ආයිත් වෙඩි තැබීය. පිළිතුර පෙර පරිදිමය. ලේ පැල්ලමක් පමණකි. තුන් වෙනි වෙඩිල්ල තියන්න සැරසුනත් අර පලපුරුදු අන්කල් කීවේ මේ දඩයමෙන් වැඩක් නෑ  අපි දැන්  ගෙදර යමු කියාය. ඔවුන් දඩයම නවතා ආපසු පැමිණියහ. දැන ගත් පරිදි එසේ උගුඩුවෙකුගේ වේසයෙන් එන්නේ මහසෝනාලු. එසේ ඔත්තේ ගානක් දඩයමේ ගිය විට එක්කෙනෙක්ව තනිකොට කොට අර උගුඩුවකුගේ වෙසයෙන්පැමිණ ඉලක්කය තිනිවුන කෙනා දෙසට යොමු කරනවාලු. තුන් සැරයක් එකම ඉලක්කයකට වෙඩි තබා වෙඩි වැදුනත් දඩයම අතුරුදහන් වෙනවානම්  ඉන්පසු දඩයමේ යාම අත් හැරීම පලපුරුදු දඩයම්කරුවන්ගේ පුරුද්දලු. ************************************************************************  මේ ලගදි ඉදන් මේ වගේ දේවල් ගැන හොයන්න පොඩි කැසිල්ලක් වගේ එකක් හැදුනා. ඒකයි පොඩ්ඩක්හොයලා බැලුවේ. මේ ඔක්කෝම කට වචන මිසක් මම දැකපු දේවල් නෙවෙයි. ඒ හින්දා මේවයේ වැරදි අඩු පාඩුත් ඕනි තරම් ඇති. මේක කියවන අය මේවයේ වැරදි අඩුපාඩු දැකලා ඒවා නිවැරදි කලොත් මට ඒක ගොඩක් වටිනවා. මේ දවස් වල ආචාර්ය ඒබුහම්ටී කොවුර් ගේ දෙවියෝ සහ භූතයෝ පොත බලනවා. කැමති අයට උඩ ලින්කුව ක්ලික් කරලා පොත බාගන්න පුළුවන්. ඒ වගේම ලංකාවේ හිටපු මන්තර ගුරුකම් වලට ප්‍රසිද්ධ  , යක්කු බැදලා වැඩ ගත්තා කියන කොන්ඩදෙනියෙ හාමුදුරුවො ගැනත් පොඩ්ඩක් හොයන්න හිතුනා. මේදවස්වල ඔය ගැන විග්‍රහයක් රිවිර පත්තරේ පලවෙනවා. දන්න කෙනෙක් ඒ ගැනත් විස්තර ටිකක් දුන්නොත් ගොඩක් වටිනවා. 

http://syndi.buzzradio.lk/