තරුවාට තරු පෙනී....

බ්ලොග් එක පැත්තේ ආවේ සති ගණනකිනි. පසුගිය සතියේ තරුවාට එකෙක් ගේම ඇද්දේය. මාත් නිකන් හිටියේ නැත. ගේමනම් ගේමය. ආයි කාමරයක් අවශ්‍ය නැත. මට ගේම ඇද්දේ ඩෙංගු මදුරුවෙක්ය. අපේ බෝඩිම අවට ඇති සුන්දරත්වය නිසාම අපි ඩෙංගු මදුරුවන්වද හුරතලයට ඇති කරන්නෙමු. හුරතලේ වැඩිකමටම එකෙක් මට විද්දේය. ප්‍රථිපලය දවස් 6ක් ජ'පුර රෝහලේ නවතින්නට සිදුවිය. කොල්ලා වැඩ්ඩා නිසා දවස් 6න් ගේම ක්ලෝස් විය. නැතිනම් අනිවා මේක කියනව අයට තවත් දවස් 7ක් බූරු ගැසීමට හොදටම ඉඩකඩ තිබුණි.


රෝහල් ජීවිතයද විවිධ අත්දැකීම් රාශියක් ගෙනල්ලා දුන්නේය. මට එතරම් අමාරු වූයේ නැති නිසාම රෝහලට ගෙනගිය ආකාරය නම් එතරම්ම මතක නැත. නමුත් එතනින් එහාටනම් සෑහෙන දේවල් මතකය. වාට්ටු අංක 6ට ආදාලව ලස්සන නර්ස් අක්කලා ගොඩක් සිටී. මට වැඩිපුරම මතක ඔවුන් ගැනය. මා වාට්ටුවට ඇතුල් කල සැනින්ම එක අක්කා කෙනෙක් මා ලගට පැමිණ මගේ අතින් ඇල්ලවාය. මම විලිලැජ්ජාවේ ඇඹරීමි. ඕනිදේකට තව ඕනිතරම් වෙලාව තිබේ. මොකටද ආපුගමන් කලබල වෙන්නේ. අනික ගෙදර කස්ටියත් සිටී. මම හෙමිහිට ඇගේ මූණ බැලීමි. මට වැරදී ඇත. ඇය පැමිණ තිබුනේ මගෙන් ලේ ගන්නටය. මෙවෙලේනම් මට මදුරුවාගේ අම්මා මුත්තා සිහිවිය. කොල්ලෙක් නිසා කෑ ගසන්නටද නොහැක. ඕනි දෙයක් කර ගනින් කියා අත දිගෙන සිටියෙමි. වාට්ටුවට ඇතුල් කරන්න පෙර සිටම සේලයින් සදහා කටුවක් ගසා තිබුණි. ඇදේ හාන්සිකරවූ මට සේලයින් දෙන්නට පටන් ගැණුනි. එදා සිට ගෙදර එන දවස දක්වාම දවසකට දෙවරක් සේලයින්ද, උදේ හවස ලේ ලබාගැනීමද දවසකට වරක් ඊ.සී.ජී ලබාගැනීමද සිදුවිය.

මා රෝහල් ගත වී දින දෙකකට පසු රෝහලට තවත් කට්ටියක් පැමිණියහ. ඒ හෙද විදුහලින් හෙදියන් ලෙස පුහුණුව ලබා පිටවීමට සිටින පිරිසත් ජ'පුර විශ්වවිද්‍යාලයේ වෛද්‍ය අංශයේ අවසන් වසර ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවනුත්ය. දැන් නම් මට ලෙඩක් නැති ගානය. අළුතෙන් ආව නර්ස් අක්කලාත් දොස්තර අක්කලාත් මාව වටකරගෙනය. ඔවුන්ගේ ඉගනීමට අවශ්‍ය දේවල් අපෙන් විමසයි. දිනක් ලස්සන දොස්තර අක්කා නෙනෙක් මා ලගට පැමිණියාය. මම සුටුස් ගා ඇදේ හාන්සි වීමි. ඇය මගෙන් නොයෙක් තොරතුරු විමසීය. නම මොකක්ද , ගෙවල් කොහොද , ලෙඩ වෙන්න කලින් හිටියෙ කොහෙද, මදුරුවා කෑවෙ කොයිවෙලේද...යනාදිය ඇසීය. අක්කාට අන්තිම ප්‍රශ්ණයේදීනම් වැරදිණි. මදුරුවා මාව කෑවා මිසක් මම මදුරුවා කන්නට නොගියෙමි. මම එය ඇයට පැහැදිලි කලෙමි. මොන තරම් ප්‍රශ්ණ ඇසුවත් වටිනාම ප්‍රශ්ණය ඇසුවේ නැත. එනම් මාගේ දුරකතන අංකයය. කොයිවෙලේ හෝ ආසාවි කියා සිතුවත් ඇය ඇසුවේ නැත. ලේඩීස් ෆස්ට් නිසා මම කියන්නටද නොගියෙමි. දැන්නම් හිතෙන්නේ අපරාදේ කියාය. රෝහලේ සිටි අවසන් දවස් හතරම මෙසේ වෙන්ඩ දොස්තර අක්කලා මා සමග සිටියහ. වෙන්ඩ දොස්තර අයියලාද සිටිමුත් මම උන් ගණන් නොගත්තෙමි. ඔවුනුත් එසේමට. අපට වටින්නේ අක්කලාය. විටෙක අක්කලා දෙදෙනෙක් දෙපැත්තෙන් පැමිණ මගේ අත් දෙකෙන් අල්ලා නාඩි බලයි. ඔවුන් දෙදෙනා බැලූ පසු තව දෙදෙනෙක් බලයි. මට ඇත්තේ මාර ඉල්ලුමක්ය. ඇගේ තව කොහෝ හෝ නාඩි බැලීමට තැනක් තිබුනානම්යැයි මට සිතුනි. කුපාඩි කමකට නොවේය. එහෙම උනානම් ඉක්මනට බලන්න තිබුණාය. වෙන්ඩ නර්ස් අක්කලාද එහේමය. වෙනදාට බෙහෙත් ටික නිකම්ම ගෙනත් දෙන සාමාන්‍ය නර්ස්ලා වගේ නොවේය. මොවුන් ලගට පැමිණ බෙහෙත් ටික පොවයි. පොවන ගමන් විස්තර අහයි. කෑවද අසයි. දැන් කොහොමද අහයි. ඔය ආදී වශයෙන් බොහෝම ආදරණීයව සලකයි. අනේ හැමදාම මොවුන්ට විභාග පවතීවැයි මම පැතුවෙමි.

ඉතින් දවස් 6 කට පසු ඊයේ මම ගෙදර ආවෙමි. ඒත් අදත් නැවත් ලේ චෙක් කලෙමි. නැවත හෙට රෝහලට යා යුතුව ඇත. මෙතරම් ඉක්මනින් සනීප කෙරැවාට වෛද්‍ය කාර්ය මණ්ඩලයට බෙහෙවින් ස්තූතිවන්ත වෙමි. හැමදාම මාත් සමග සිටි මගේ අම්මා තාත්තටත් රෝහලේ මා ලග නතර වී සිටි මගේ යහළුවන්ටත් මගේ දුක සැප සොයා බැළු අනෙක් සියළුම යාළුවන්ට හා අනෙකුත් සියළුම දෙනාටත් බෙහෙවින් ස්තූති වන්ත වෙමි. තවමත් ඇගට හරිහැටි සනීපයක් නොමැත. දවස් ගානක් නොකා සිටි නිසා කිලෝ හය හතක් බර අඩුවී ඇත. මම හුරුබුහුටි කොලු පැංචා නියා මෙම අඩුවීම මට හොදට දැනේ. දැන් ඉතින් ගෙදරටම වී කමින් බොමින් දැහමෙන් සෙමෙන් කාලය ගත කල යුතුය.

මේ දවස්වල බ්ලොග් කියවීමට නොහැකි වූ නිසා හෙමින් සැරේ මගහැරුණු සියළුම බ්ලොක් කියවමි. ඒ පිළිබදව සමාවුව මැනවි.

තරුවා රෝහලේ සිටි ආකාරය බලන්න පහලට එන්න.....
*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*
ඕං බලන්ඩකෝ ඒකෙත් හැටි....